Οι Άγιοί μας: Ο Οσιομάρτυς Νικόλαος ο Νέος ο εν Βουνένη (Βουναίνοις)
Στους μεγάλους αθλητάς της πίστεως συγκαταλέγεται και ο οσιομάρτυς Νικόλαος ό Νέος, που περάτωσε τον αγώνα του με μαρτύριο στα Βούνενα της Θεσσαλίας. Ο θαυμαστός αυτός αθλητής καταγόταν από τα μέρη της Ανατολής. Είναι άγνωστος ο ακριβής τόπος της γεννήσεώς του· το πιθανότερο είναι ότι ο Άγιος μας ήταν λουλούδι της αγιασμένης γης της Μικράς Ασίας. Από την παιδική του ηλικία διακρινόταν για τη θερμή του πίστη, την αγάπη του στον Θεό, την ευσέβεια και την σύνεσή του.
Η αρετή και η ανδρεία του Νικολάου δεν μπορούσαν να κρυφθούν. Η φήμη του ξεπέρασε γρήγορα τα στενά όρια της πατρίδος του, απλώθηκε μέχρι και αύτη την Βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπολη. Ο τότε αυτοκράτωρ Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός (886-912) ζήτησε και γνώρισε τον Νικόλαο. Εκτίμησε αμέσως με την πρώτη επαφή μαζί του τα σωματικά και ψυχικά του χαρίσματα και τον διώρισε αρχηγό του αυτοκρατορικού αποσπάσματος της Λαρίσης, που σκοπό είχε να φρουρεί και να υπερασπίζεται την θεσσαλική αυτή πόλη.
Το πέρασμα του χρόνου ηύξανε την πνευματικότητα του Νικολάου και την αγάπη των στρατιωτών και του λαού στο πρόσωπό του. Όλη η Λάρισα μιλούσε για τον γενναίο αξιωματικό.
Η αρετή και η ανδρεία του Νικολάου δεν μπορούσαν να κρυφθούν. Η φήμη του ξεπέρασε γρήγορα τα στενά όρια της πατρίδος του, απλώθηκε μέχρι και αύτη την Βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπολη. Ο τότε αυτοκράτωρ Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός (886-912) ζήτησε και γνώρισε τον Νικόλαο. Εκτίμησε αμέσως με την πρώτη επαφή μαζί του τα σωματικά και ψυχικά του χαρίσματα και τον διώρισε αρχηγό του αυτοκρατορικού αποσπάσματος της Λαρίσης, που σκοπό είχε να φρουρεί και να υπερασπίζεται την θεσσαλική αυτή πόλη.
Το πέρασμα του χρόνου ηύξανε την πνευματικότητα του Νικολάου και την αγάπη των στρατιωτών και του λαού στο πρόσωπό του. Όλη η Λάρισα μιλούσε για τον γενναίο αξιωματικό.
Ήρθε όμως ο καιρός, που την περίοδο ειρήνης την διαδέχθηκε ο πόλεμος, την περίοδο της χαράς την διαδέχθηκε η θλίψη και ο πόνος. Οι αντίχριστοι Άραβες εκμεταλλευόμενοι την απουσία σε εκστρατεία του αυτοκράτορος Λέοντος στην Ανατολή έφθασαν μέχρι την Θεσσαλία, εξαπολύοντας βάρβαρη επίθεση και σκορπώντας παντού την ερήμωση και τον θάνατο. Σαν πεινασμένα όρνεα τα βάρβαρα στίφη έπεσαν επάνω στις δυτικές περιοχές τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Όταν μαθεύτηκε η είδηση της επιδρομής στην Λάρισα, ο Νικόλαος με τις λιγοστές δυνάμεις του προσπάθησε να αναχαιτίσει τον εχθρό. Οι παμπληθείς όμως δυνάμεις των αντιπάλων εύκολα επεκράτησαν και επεδόθησαν σε γενικές σφαγές και λεηλασίες. Πολλοί από τους κατοίκους εγκατέλειψαν την πόλη και την περιοχή καταφεύγοντας σε ορεινά μέρη. Τελικά και ο Νικόλαος με όσους στρατιώτες είχαν απομείνει πορεύθηκε στα ορεινά του Τυρνάβου. Η περιοχή εκείνη από την φυσική της διαμόρφωση ήταν κατάλληλη για οχύρωση. Εκεί μάλιστα υπήρχαν πολλοί ασκητάι μονάζοντες στα απόκρημνα υψώματα.
Οι γενναίοι στρατιώτες του Νικολάου ετοιμάσθηκαν για προϋπάντηση του βαρβάρου εισβολέως. Οι αθλητές όμως του Χριστού ήταν λίγοι και μυριάδες οι αντίχριστοι. Στην μάχη το θάρρος των χριστιανών στρατιωτών ήταν θαυμαστό, αλλά το αποτέλεσμα ήταν υπέρ των βαρβάρων. Όλοι, έκτος από τον Νικόλαο, συνελλήφθησαν και υπεβλήθησαν σε πλήθος βασανιστηρίων. Τους προέτρεψαν να αρνηθούν την πίστη τους. Έμειναν αμετακίνητοι και καρτερικά υπέφεραν τους πόνους των μαρτυρίων. Στα δελεάσματα και στα βασανιστήρια των εχθρών, στα θέλγητρα και στα φόβητρα των αντίχριστων, οι πιστοί στρατιώτες απαντούσαν:
- Τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χρίστου, ούτε θλίψη ούτε στενοχώρια ούτε διωγμός ούτε λιμός ούτε κίνδυνος ούτε μάχαιρα. Χάριν του Χρίστου «θανατούμεθα όλην την ημέραν.Ἐλογίσθημεν ὁς πρόβατά σφαγής» (Ρωμ. η', 35-36).
Τελικά, αφού υπέστησαν φρικιαστικά βασανιστήρια, στεφανίτες παρέδωσαν το πνεύμα στον ουράνιο Βασιλέα Χριστό. Έτσι συναγάλλονται με το νέφος των άγιων αγγέλων και μαρτύρων, που Τον περιστοιχίζει και Τον δοξολογεί ακατάπαυστα «εις αιώνας αιώνων».
Τα ονόματα τους γράφηκαν στο βιβλίο της ζωής. Από αυτά μας είναι γνωστά τα έξης: Αρμόδιος, Γρηγόριος, Ιωάννης, Δημήτριος, Μιχαήλ, Ακίνδυνος, Θεόδωρος, Παγκράτιος, Χριστόφορος, Παντολέων, Ευώδιος και Αιμιλιανός. Ο βιογράφος του αγίου Νικολάου μαζί με τα ονόματα των στρατιωτών μαρτύρων αναφέρει και τα ονόματα δυο γυναικών μαρτύρων, Ειρήνης και Πελαγίας. Προφανώς θα πρόκειται για δυο ηρωίδες χριστιανές, που μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού. Θα άνηκαν στον άμαχο πληθυσμό της πόλεως Λαρίσης, που είχε καταφύγει στα ορεινά του Τυρνάβου. Ό μακάριος Νικόλαος, αφού επέδειξε ανδρεία κατά την μάχη, τελικά διέφυγε την μανία του εχθρού περνώντας μέσα από τις τάξεις του χωρίς να συλληφθεί «Ὡς στρουθίον ἐῤῥρύσθη τῶν παγίδων τῶν θηρευόντων» (Ψαλμ. 123, 7). Δεν είχε έλθει ακόμη η ώρα του μαρτυρίου του· τον διαφύλαξε ο Θεός, για να τον δοξάσει σε κάποια άλλη ώρα.
Φεύγοντας από τα μέρη της Λαρίσης και του Τυρνάβου έφθασε στα ενδότερα της Θεσσαλίας, στα μέρη της Καρδίτσης, όπου το χωριό Βούνενα· εκεί βρήκε κατάλληλο τόπο για άσκηση. Η περιοχή ήταν κατάφυτη από υψηλά δένδρα. Ο Νικόλαος διάλεξε για κατάλυμα μια σπηλιά, που την σκέπαζε μια υψηλόκορμη δρυς. Εκεί συνέχισε την ασκητική ζωή, που είχε αρχίσει κοντά στους ασκητές του Τυρνάβου. Υπέταξε κάθε σωματική επιθυμία και δαιμονική παρεμβολή. Η χάρις του Θεού τον είχε επισκιάσει.
Στα Βούνενα οι βάρβαροι επιδρομείς ανεκάλυψαν τελικά και τον αθλητή του Χριστού Νικόλαο. Με παρρησία τους αντιμετώπισε. Θαμπώθηκαν από το μεγαλείο της ανδρείας ψυχής του. Οι απαντήσεις του αποστομωτικές. Αν και αγρία θηρία, έβλεπαν την υπεροχή του Νικολάου. Τον πίεζαν να αρνηθεί την πίστη του. Εκείνος αντιστεκόταν γενναία. Τον βασάνιζαν, και εκείνος μειλίχιος προσευχόταν και βροντοφωνούσε: «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται, καὶ οὐκ ἐστίν ἐν ἐμοί πῦρ φιλόϋλον» (Προς Ρωμαίου επιστολή Ιγανατίου VII, 2). Τον έβριζαν και τους κοιτούσε με ιλαρότητα. «Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα». Χωρίς την δύναμη του Χρίστου δεν συμπεριφέρεται κανείς με ένα τόσο θαυμαστό τρόπο.
Οι Άραβες εξαγριώθηκαν, διότι η συμπεριφορά του Νικολάου ήτο μια ήττα για αυτούς. Τίποτε δεν τους συγκρατούσε· τον σήκωσαν και τον έστησαν όρθιο στον κορμό μιας δρυός. Με το ίδιο το ηρωικό του ξίφος τον τρύπησαν με μανία. Η ώρα του μαρτυρίου και του θριάμβου είχε φθάσει. Το στεφάνι της αιωνιότητος αιωρείτο πάνω από το κεφάλι του. Το αγνό του αίμα, ζεστό, εκτινάχθηκε και πορφύρωσε το χώμα των Βουνένων. Τα μάτια του Νικολάου στράφηκαν προς τον Ουρανό. «Κύριέ μου»,ψέλλισε, «δέξαι τον δούλον Σου εις την βασιλείαν Σου».
Άφησε την τελευταία του πνοή, για να συγκαταριθμηθεί και αυτός στην χρυσή αλυσίδα των μαρτύρων της πίστεως μας. Ήτο 9 Μάιου του 902 μ.Χ.
Όταν μαθεύτηκε η είδηση της επιδρομής στην Λάρισα, ο Νικόλαος με τις λιγοστές δυνάμεις του προσπάθησε να αναχαιτίσει τον εχθρό. Οι παμπληθείς όμως δυνάμεις των αντιπάλων εύκολα επεκράτησαν και επεδόθησαν σε γενικές σφαγές και λεηλασίες. Πολλοί από τους κατοίκους εγκατέλειψαν την πόλη και την περιοχή καταφεύγοντας σε ορεινά μέρη. Τελικά και ο Νικόλαος με όσους στρατιώτες είχαν απομείνει πορεύθηκε στα ορεινά του Τυρνάβου. Η περιοχή εκείνη από την φυσική της διαμόρφωση ήταν κατάλληλη για οχύρωση. Εκεί μάλιστα υπήρχαν πολλοί ασκητάι μονάζοντες στα απόκρημνα υψώματα.
Οι γενναίοι στρατιώτες του Νικολάου ετοιμάσθηκαν για προϋπάντηση του βαρβάρου εισβολέως. Οι αθλητές όμως του Χριστού ήταν λίγοι και μυριάδες οι αντίχριστοι. Στην μάχη το θάρρος των χριστιανών στρατιωτών ήταν θαυμαστό, αλλά το αποτέλεσμα ήταν υπέρ των βαρβάρων. Όλοι, έκτος από τον Νικόλαο, συνελλήφθησαν και υπεβλήθησαν σε πλήθος βασανιστηρίων. Τους προέτρεψαν να αρνηθούν την πίστη τους. Έμειναν αμετακίνητοι και καρτερικά υπέφεραν τους πόνους των μαρτυρίων. Στα δελεάσματα και στα βασανιστήρια των εχθρών, στα θέλγητρα και στα φόβητρα των αντίχριστων, οι πιστοί στρατιώτες απαντούσαν:- Τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χρίστου, ούτε θλίψη ούτε στενοχώρια ούτε διωγμός ούτε λιμός ούτε κίνδυνος ούτε μάχαιρα. Χάριν του Χρίστου «θανατούμεθα όλην την ημέραν.Ἐλογίσθημεν ὁς πρόβατά σφαγής» (Ρωμ. η', 35-36).
Τελικά, αφού υπέστησαν φρικιαστικά βασανιστήρια, στεφανίτες παρέδωσαν το πνεύμα στον ουράνιο Βασιλέα Χριστό. Έτσι συναγάλλονται με το νέφος των άγιων αγγέλων και μαρτύρων, που Τον περιστοιχίζει και Τον δοξολογεί ακατάπαυστα «εις αιώνας αιώνων».
Τα ονόματα τους γράφηκαν στο βιβλίο της ζωής. Από αυτά μας είναι γνωστά τα έξης: Αρμόδιος, Γρηγόριος, Ιωάννης, Δημήτριος, Μιχαήλ, Ακίνδυνος, Θεόδωρος, Παγκράτιος, Χριστόφορος, Παντολέων, Ευώδιος και Αιμιλιανός. Ο βιογράφος του αγίου Νικολάου μαζί με τα ονόματα των στρατιωτών μαρτύρων αναφέρει και τα ονόματα δυο γυναικών μαρτύρων, Ειρήνης και Πελαγίας. Προφανώς θα πρόκειται για δυο ηρωίδες χριστιανές, που μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού. Θα άνηκαν στον άμαχο πληθυσμό της πόλεως Λαρίσης, που είχε καταφύγει στα ορεινά του Τυρνάβου. Ό μακάριος Νικόλαος, αφού επέδειξε ανδρεία κατά την μάχη, τελικά διέφυγε την μανία του εχθρού περνώντας μέσα από τις τάξεις του χωρίς να συλληφθεί «Ὡς στρουθίον ἐῤῥρύσθη τῶν παγίδων τῶν θηρευόντων» (Ψαλμ. 123, 7). Δεν είχε έλθει ακόμη η ώρα του μαρτυρίου του· τον διαφύλαξε ο Θεός, για να τον δοξάσει σε κάποια άλλη ώρα.
Φεύγοντας από τα μέρη της Λαρίσης και του Τυρνάβου έφθασε στα ενδότερα της Θεσσαλίας, στα μέρη της Καρδίτσης, όπου το χωριό Βούνενα· εκεί βρήκε κατάλληλο τόπο για άσκηση. Η περιοχή ήταν κατάφυτη από υψηλά δένδρα. Ο Νικόλαος διάλεξε για κατάλυμα μια σπηλιά, που την σκέπαζε μια υψηλόκορμη δρυς. Εκεί συνέχισε την ασκητική ζωή, που είχε αρχίσει κοντά στους ασκητές του Τυρνάβου. Υπέταξε κάθε σωματική επιθυμία και δαιμονική παρεμβολή. Η χάρις του Θεού τον είχε επισκιάσει.
Στα Βούνενα οι βάρβαροι επιδρομείς ανεκάλυψαν τελικά και τον αθλητή του Χριστού Νικόλαο. Με παρρησία τους αντιμετώπισε. Θαμπώθηκαν από το μεγαλείο της ανδρείας ψυχής του. Οι απαντήσεις του αποστομωτικές. Αν και αγρία θηρία, έβλεπαν την υπεροχή του Νικολάου. Τον πίεζαν να αρνηθεί την πίστη του. Εκείνος αντιστεκόταν γενναία. Τον βασάνιζαν, και εκείνος μειλίχιος προσευχόταν και βροντοφωνούσε: «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται, καὶ οὐκ ἐστίν ἐν ἐμοί πῦρ φιλόϋλον» (Προς Ρωμαίου επιστολή Ιγανατίου VII, 2). Τον έβριζαν και τους κοιτούσε με ιλαρότητα. «Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα». Χωρίς την δύναμη του Χρίστου δεν συμπεριφέρεται κανείς με ένα τόσο θαυμαστό τρόπο.
Οι Άραβες εξαγριώθηκαν, διότι η συμπεριφορά του Νικολάου ήτο μια ήττα για αυτούς. Τίποτε δεν τους συγκρατούσε· τον σήκωσαν και τον έστησαν όρθιο στον κορμό μιας δρυός. Με το ίδιο το ηρωικό του ξίφος τον τρύπησαν με μανία. Η ώρα του μαρτυρίου και του θριάμβου είχε φθάσει. Το στεφάνι της αιωνιότητος αιωρείτο πάνω από το κεφάλι του. Το αγνό του αίμα, ζεστό, εκτινάχθηκε και πορφύρωσε το χώμα των Βουνένων. Τα μάτια του Νικολάου στράφηκαν προς τον Ουρανό. «Κύριέ μου»,ψέλλισε, «δέξαι τον δούλον Σου εις την βασιλείαν Σου».
Άφησε την τελευταία του πνοή, για να συγκαταριθμηθεί και αυτός στην χρυσή αλυσίδα των μαρτύρων της πίστεως μας. Ήτο 9 Μάιου του 902 μ.Χ.
Category:
0 σχόλια